DOMINGO 15 DE MARZO, ÁS SEIS DA TARDE, NO CAMPO COMUNAL DE EXTRAMUNDI – PADRÓN
Porta principal do Campo de Extramundi, un dos campos de fútbol mais inhóspitos de Galicia.
Igrexa parroquial de Santiago de Padrón
A aldea de Extramundi está dividida en dúas partes: Extramundi de Abaixo e Extramundi de Arriba, que xunto con Agronovo, A Pedreira, Lamas, e Vilar compoñen a parroquia de Santiago de Padrón.
En Extramundi, aparte do fútbol, entre outras cousas, tamén existe o ciclismo.
O ciclista de Extramundi, inaugurado en maio de 2003
A escultura fronte a Casa da Cultura de Extramundi da fe de que esta aldea foi xerme de magníficos deportistas da bicicleta, iniciados nos anos 50 na Peña Ciclista Bernárdez, actual Club ciclista Padronés. É unha obra escultórica feita en bronce por Camilo de Seira. Foi inaugurada ca presencia de representantes locais de este deporte, coma Angueira, Vidal, Mario, Oliveira ou Blanco, ademais de moitas veciñas e veciños.
DOMINGO 8, ÁS CINCO DA TARDE, NO CAMPO DE FÚTBOL DE CAMPAÑA.
ENTRADA ÚNICA TRES (3) EUROS
PRIMEIRA VOLTA:
PORTO DO SON – 5 / FURIA – 1
CLASIFICACIÓN ACTUAL:
PORTO DO SON, 4º CON 32 PTOS. (49 – 33)
FURIA, 11º CON 16 PTOS. (21 – 33)
O CHOCOLATE DO LORO
Conta don Pancracio Celdrán no seu libro “Hablar con corrección”, que o chocolate do loro úsase para designar aquela situación na que tratan de equilibrar a economía doméstica prescindindo unicamente de pequenos gastos, sin entrar nos grandes. Extendendo este significado, temos que a expresión vén a dicir que para arranxar un gran problema, a miúdo económico, atácanse os aspectos nimios, con pouca relevancia, e déixanse os importantes.
Tamén explica don Pancracio a orixe do dito. No Madrid do século XVIII, e noutras vilas importantes, un agasallo non era tal se non había unha cunca de chocolate como parte do mesmo. O produto era caro e así, habitualmente os indianos, facían alarde das súas riquezas. Algún de estes indianos trouxeron un loro da súa época en América, que mostraban orgullosos no salón da súa casa. O loro, dentro da súa luxosa gaiola, tiña un recipiente con chocolate para que picoteara, a pesar do custo do manxar.
O indiano Íñigo Noriega
Cando algún de estes adiñeirados que había ofrecido chocolate a todo cristo, incluso ó seu loro, comenzaba a decaer economicamente, privaba ó pobre animal do capricho. Pero seguía ofrecendo chocolate ós invitados ás suás festas, xa que de outro modo quedaría de manifesto a súa penuria. E este é a orixe do dito, que parece bastante obvio e literal.
Quitarlle o chocolate ó loro supón pouco aforro comparado co gasto que conleva ofrecer cuncas cheas ós invitados. Como sempre, preocupados pola aparencia. ¡Que certa é esa imaxe do pobre fidalgo que non habendo comido, sae á rúa cun palillo entre os dentes para que o resto crea que está farto!
